Kürzlich spielte ich an einer Abdankung. Da die Trauerfamilie spezielle Stücke gewünscht hatte, wollte ich eine Stunde vor dem Gottesdienst etwas üben
und versuchte am Vortag, die Sigristin wegen dem Orgelschlüssel telefonisch zu kontaktieren.
Nach mehreren Anrufversuchen nahm um 19.45 Uhr ein Mann ab:
"Guten Abe, hie isch Aellig."
"Wär isch da?"
"Mi Name isch Aellig."
"Das seit mir nüt."
"Ja, das isch drum es unbekannts Bärner Oberländer Gschlächt. Exgüsee, weni so schpät no alüte, aber isch öiji Frou d Sigrischtin vo...?"
"Ja."
"I hätt se öppis sölle frage. Aber es isch villech besser, weni morn alüte. Wenn isch si morn ärreichbar?"
"Si isch deheime; i cha nech si gä."
"I chumme jetz gloub ugläge. I probieres morn no einisch."
"Jetzt tüet doch nid so empfindlech. I ha nume nach em Name gfragt."
Dann kommt die Frau Sigristin ans Telefon.
"Guten Abe, hie isch Aellig."
"Gueten Abe."
"I schpile morn am zwöi ar Abdankig u wett vorhär chly üebe. Wo isch äch der Orgelschlüssel?"
"Dä SÖTT bir Kanzle ungerem Schämeli SY."
"Aha, wenn er sött sy, isch er villecht nid dert."
"Momou. Wesne hei dert häreta, isch er dert."
"Was sölli mache, weni am eis dört bi u ke Schlüssel finde. I möcht mi würklech ä chly vorbereite;
d Truurfamilie het spezielle Wünsch."
"Ke Angscht, dä Schlüssel ISCH dert."
"Merci vilmal. Uf Widerluege."